Μεγάλη Παρασκευή στη Δωρίδα: Η Αποκαθήλωση και ο Επιτάφιος

Σήμερα Μεγάλη Παρασκευή παρακολουθήστε ζωντανά, την Ακολουθία του Επιταφίου, από τους Ιερούς Ναούς:

• Ζωοδόχου Πηγής Λιδωρικίου
• Αγίου Γεωργίου Ευπαλίου

Η Μεγάλη Παρασκευή στη Δωρίδα εν μέσω πανδημίας τελείται κεκλεισμένων των θυρών. Ημέρα πένθους για όλη την Χριστιανοσύνη, η Μεγάλη Παρασκευή κατά την οποία γίνεται η αποκαθήλωση του Ιησού Χριστού και η ταφή του.

Συντονιστείτε εδώ στις 7μμ

Έχετε τη δυνατότητα να επιλέξετε την μετάδοση από τον Ιερό Ναό που επιθυμείτε.

Ιερή Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου
Μεγάλη Παρασκευή 17 Απριλίου – Επιτάφιος

– Ιερός Ναός Ζωοδόχος Πηγή, Λιδωρίκι, Ώρα 7: 00 μ.μ.

– Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, Ευπάλιο, Ώρα 7: 00 μ.μ.

Άγιος Γεώργιος Ευπάλιο – ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ (17-04-2020)

* Ευχαριστούμε όλους τους εθελοντές που φροντίζουν για την ζωντανή εικόνα από τις Εκκλησίες μας.

Μεγάλη Παρασκευή

Η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και ο Επιτάφιος

Αποκαθήλωση στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Άμφισσας
Ιερά Μητρόπολη Φωκίδας, Ώρα 10:00 π.μ.

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου στις εκκλησίες. Αρχικά ψάλλονται οι Μεγάλες Ώρες, που περιέχουν ψαλμούς, τροπάρια, Αποστόλους, Ευαγγέλια και Ευχές. Στη συνέχεια ψάλλεται ο Εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής και γίνεται η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Ακολούθως, τοποθετείται στο Ιερό Κουβούκλιο ένα ύφασμα, πάνω στο οποίο έχει κεντηθεί ή ζωγραφιστεί ο Κύριος, νεκρός. Το ύφασμα αυτό λέγεται Επιτάφιος.

Επιτάφιος Θρήνος – Εγκώμια

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ
ΕΓΚΩΜΙΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΘΡΗΝΟΥ

Ψάλλει χορωδία Μοναχῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ναυπάκτου.

Τα εγκώμια ψέλνονται σε τρεις στάσεις:

Η πρώτη στάση αρχίζει:
«Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην».

Η δεύτερη: «Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε τον Ζωοδότην, τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείνοντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού».

Η τρίτη: «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι, Χριστέ μου».

Στα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής παρελαύνουν: η άψυχη και έμψυχη φύση, οι άγγελοι, οι άνθρωποι, οι προφήτες, τα πτηνά, τα ευγενή ζώα, τα αστέρια και άλλα δημιουργήματα του Θεού. Όλα συμπονούν και συμπάσχουν στο φρικτό θέαμα του ενταφιασμού της Ζωής, που είναι ο Κύριος της Δόξης. Ο Θεάνθρωπος αναφέρεται εδώ ως ο πλέον όμορφος από όλους τους θνητούς. Βασιλιάς του παντός. Φως, που φωτίζει τον εξωτερικό και εσωτερικό μας κόσμο. Φιλάνθρωπος. Κριτής. Ζωοδότης. Εκείνος που κρατάει στην παλάμη του τη Γη. Αυτός που είναι η προσωποποίηση της ίδιας της ζωής. Η πλήρης έκφραση της ευγένειας και της ανθρωπιάς.

ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

Ἡ ζωή ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ, καί Ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.
Ἡ ζωή πῶς θνήσκεις; Πῶς καί τάφῳ οἰκεῖς; Τοῦ θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τοῦ ᾍδου τούς νεκρούς ἐξανιστᾷς.
Μεγαλύνομέν σε, Ἰησοῦ Βασιλεῦ, καί τιμῶμεν τήν ταφήν καί τά πάθη σου, δι’ ὧν ἔσωσας ἡμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς.
Μέτρα γῆς ὁ στήσας, ἐν σμικρῷ κατοικεῖς, Ἰησοῦ παμβασιλεῦ, τάφῳ σήμερον, ἐκ μνημάτων τούς θανόντας ἀνιστῶν.
Ἰησοῦ Χριστέ μου, Βασιλεῦ τοῦ παντός, τί ζητῶν τοῖς ἐν τῷ ᾍδῃ ἐλήλυθας; ἤ τό γένος ἀπολῦσαι τῶν βροτῶν;
Ὁ δεσπότης πάντων, καθορᾶται νεκρός, καί ἐν μνήματι καινῷ κατατίθεται, ὁ κενώσας τά μνημεῖα τῶν νεκρῶν.
Ἡ ζωή ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ, καί θανάτῳ σου τόν θάνατον ὤλεσας καί ἐπήγασας τῷ κόσμῳ τήν ζωήν.
Ἀπορεῖ καί φύσις, νοερά καί πληθύς, ἡ ἀσώματος Χριστέ, τό μυστήριον, τῆς ἀφράστου καί ἀρρήτου σου ταφῆς.
Σοῦ τεθέντος τάφῳ, πλαστουργέντα Χριστέ, τά τοῦ ᾍδου ἐσαλεύθη θεμέλια, καί μνημεῖα ἠνεῴχθη τῶν βροτῶν.
Ὁ τήν γῆν κατέχων, τῇ δρακί νεκρωθείς, σαρκικῶς ὑπό τῆς γῆς νῦν συνέχεται, τούς νεκρούς λυτρῶν τῆς ᾍδου συνοχῆς.
Ἐκ φθορᾶς ἀνέβης, ἡ ζωή μου Σωτήρ, σοῦ θανόντος καί νεκροῖς προσφοιτήσαντος, καί συνθλάσαντος τοῦ ᾍδου τούς μοχλούς.
Ἐν καινῷ μνημείῳ, κατετέθης Χριστέ, καί τήν φύσιν τῶν βροτῶν ἀνεκαίνισας, ἀναστάς θεοπρεπῶς ἐκ τῶν νεκρῶν.
Ὡς βροτός μέν θνῄσκεις, ἑκουσίως, Σωτήρ, ὡς Θεός δέ τούς θνητούς ἐξανέστησας, ἐκ μνημάτων καί βυθοῦ ἁμαρτιῶν.
Ὥσπερ σίτου κόκκος, ὑποδύς κόλπους γῆς, τόν πολύχουν ἀποδέδωκας ἄσταχυν, ἀναστήσας τούς βροτούς τούς ἐξ Ἀδάμ.
Ἡ ζωή τοῦ τάφου, γευσαμένη Χριστός, ἐκ θανάτου τούς βροτούς ἠλευθέρωσε, καί τοῖς πᾶσι νῦν δωρεῖται τήν ζωήν.
Νεκρωθέντα πάλαι, τόν Ἀδάμ φθονερῶς ἐπανάγεις πρός ζωήν τῄ νεκρώσει σου, νέος Σῶτερ ἐν σαρκί φανείς Ἀδάμ.
Ὑψωθείς ἐν ξύλῳ, καί τούς ζῶντας βροτούς, συνυψοῖς· ὑπό τήν γῆν δέ γενόμενος, τούς κειμένους ὑπ’ αὐτήν ἐξανιστᾷς.
Ὑπό γῆν βουλήσει κατελθών ὡς θνητός, ἐπανάγεις ἀπό γῆς πρός οὐράνια τούς ἐκεῖθεν πεπτωκότας Ἰησοῦ.
Κἄν νεκρός ὡράθης, ἀλλά ζῶν ὡς Θεός, νεκρωθέντας τούς βροτούς ἀνεζώωσας, τόν ἐμόν ἀπονεκρώσας νεκρωτήν.
Ὤ χαρᾶς ἐκείνης! Ὤ πολλῆς ἡδονῆς! Ἰησοῦς ἧς περ τούς ἐν ᾍδῃ πεπλήρωκας, ἐν πύθμεσι φῶς ἀστράψας ζοφεροῖς.
Κἄν ἐνθάπτῃ τάφῳ, κἄν εἰς ᾍδου μολῇς, ἀλλά, Σῶτερ, καί τούς τάφους ἐκένωσας, καί τόν ᾍδην ἀπεγύμνωσας, Χριστέ.
Ἑκουσίως Σῶτερ, κατελθών ὑπό γῆν, νεκρωθέντας τούς βροτούς ἀνεζώωσας, καί ἀνήγαγες ἐν δόξῃ πατρικῇ.
Ὑπακούσας Λόγε, τῷ ἰδίῳ Πατρί, μέχρις ᾍδου τοῦ δεινοῦ καταβέβηκας καί ἀνέστησας τό γένος τῶν βροτῶν.
Θέλων ὤφθης Λόγε, ἐν τῷ τάφῳ νεκρός, ἀλλά ζῇς καί τούς βροτούς, ὡς προείρηκας, ἀναστάσει σου, Σωτήρ μου, ἐγερεῖς.

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ἅξιον ἐστι, μεγαλύνειν σε τόν ζωοδότην, τόν ἐν τῷ σταυρῷ τάς χεῖρας ἐκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.
Ἄξιον ἐστι, μεγαλύνειν σε τόν πάντων κτίστην· τοῖς σοῖς γάρ παθήμασιν ἔχομεν, τήν ἀπάθειαν ρυσθέντες τῆς φθορᾶς.
Ὕπνωσας Χριστέ, τόν φυσίζωον ὕπνον ἐν τάφῳ, καί βαρέος ὕπνου ἐξήγειρας, ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, ὡς Θεός.
Ἔδυς ὑπό γῆν, ὁ τόν ἄνθρωπον χειρί σου πλάσας, καί βροτῶν τά στίφη πτώματος ἥλιος, ἐξεγείρων παναλκεῖ σου δεξιᾷ.
ᾍδου μέν ταφείς, τά βασίλεια Χριστέ, συντρίβεις, θάνατον θανάτῳ δέ θανατοῖς, καί φθορᾶς λυτροῦσαι τούς γηγενεῖς.
Ρεῖθρα τῆς ζωῆς, ἡ προχέουσα Θεοῦ σοφία, τάφον ὑπεισδῦσα ζωοποιεῖ, τούς ἐν τοῖς ἀδύτοις ᾍδου μυχοῖς.
Ἵνα τήν βροτῶν, καινουργήσω συντριβεῖσαν φύσιν, πέπληγμαι θανάτῳ θέλων σαρκί. Μῆτερ οὖν μή κόπτου τοῖς ὀδυρμοῖς.
Ἔδυς ὑπό γῆς, ὁ φωσφόρος τῆς δικαιοσύνης, καί νεκρούς ὥσπερ ἐξ ὕπνου ἐξήγειρας, ἐκδιώξας ἅπαν τό ἐν τῷ ᾍδῃ σκότος.
Ἔπτηξεν Ἀδάμ, Θεοῦ βαίνοντος ἐν Παραδείσῳ, χαίρει δέ πρός ᾍδην φοιτήσαντος, ἀναστάς μέν νῦν καί πάλαι πεπτωκώς.
Ἔφριξεν ὁρῶν, Σῶτερ, ᾍδης σε τόν ζωοδότην, πλοῦτον τόν ἐκείνου σκυλεύοντα, αἰωνίου τε ἐγείροντα νεκρούς.
Γῆ σε πλαστουργέ, ὑπό κόλπους δεξαμένη τρόμῳ, συσχεθεῖσα, Σῶτερ, τινάσσεται, ἀφυπνώσασα νεκρούς τῷ τιναγμῷ.
Σύ ὡς ὤν ζωῆς χορηγός Λόγε, τούς Ἰουδαίους, ἐν Σταυρῷ ταθείς οὐκ ἐνέκρωσας, ἀλλ’ ἀνέστησας καί τούτων τούς νεκρούς.
Κάλλος Λόγε πρίν, οὐδέ εἶδος ἐν τῷ πάσχειν ἔσχες, ἀλλ’ ἐξαναστάς ὑπερέλαμψας, καλλωπίσας τούς βροτούς θείαις αὐγαῖς.
Ὕπνωσεν Ἀδάμ, ἀλλά θάνατον πλευρᾶς ἐξάγει· σύ δέ νῦν ὑπνώσας Λόγε Θεοῦ, βρύεις ἐκ πλευρᾶς σου κόσμῳ ζωήν.
Ὕπνωσας μικρόν, καί ἐζώωσας τούς τεθνεῶτας, καί ἐξαναστάς ἐξανέστησας, τούς ὑπνοῦντας ἐξ αἰῶνος, ἀγαθέ.
Ὥσπερ πελεκάν, τετρωμένος τήν πλευράν σου Λόγε, σούς θανόντας παῖδας ἐζώωσας, ἐπιστάξας ζωτικούς αὐτοῖς κρουνούς.
Κόλπον πατρικῶν, ἀνεκφοίτητος μείνας οἰκτίρμον, καί βροτός γενέσθαι εὐδόκησας καί εἰς ᾍδην καταβέβηκας, Χριστέ.
Νέκρωσιν τήν σήν, ἡ πανάφθορος Χριστέ, σοῦ μήτηρ, βλέπουσα πικρῶς σοι ἐφθέγγετο· μή βραδύνῃς, ἡ ζωή, ἐν τοῖς νεκροῖς.
ᾍδης ὁ δεινός, συνετρόμαξεν ὅτε σε εἶδεν, ἥλιε τῆς δόξης ἀθάνατε, καί ἐδίδου τούς δεσμίους ἐν σπουδῇ.
Μέγα καί φρικτόν, Σῶτερ, θέαμα νῦν καθορᾶται! Ὁ ζωῆς γάρ πέλων παραίτιος, θάνατον ὑπέστη, ζωῶσαι θέλων πάντας.
Νύττῃ τήν πλευράν, καί ἡλοῦσαι Δέσποτα, τάς χεῖρας, πληγήν ἐκ πλευρᾶς σου ἰώμενος καί τήν ἀκρασίαν χειρῶν τῶν προπατόρων.
Ὕμνοις σου Χριστέ, νῦν τήν σταύρωσιν καί τήν ταφήν τε, ἅπιστοι ἐκθειάζομεν, οἱ θανάτου λυτρωθέντες σῇ ταφῇ.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

Αἱ γενεαί πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών τοῦ ξύλου, ὁ Ἀριμαθαίας, ἐν τάφῳ σε κηδεύει.
Μυροφόροι ἦλθον, μύρα σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεῦρο πᾶσα κτίσις, ὕμνους ἐξοδίους προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ.
Ὡς νεκρόν τόν ζῶντα, σύν μοιροφόροις πάντες μυρίσωμεν ἐμφρόνως.
Ἰωσήφ τρισμάκαρ, κήδευσον τό σῶμα, Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου.
Οὕς ἔθρεψε τό μάννα, ἐκίνησαν τήν πτέρναν, κατά τοῦ Εὐεργέτου.
Οὕς ἔθρεψε τό μάννα, φέρουσι τῷ Σωτῆρι, χολήν ἅμα καί ὄξος.
Ἰωσήφ κηδεύει, σύν τῷ Νικοδήμῳ νεκροπρεπῶς τόν Κτίστην.
Ζωοδότα Σῶτερ, δόξα σου τῷ κράτει, τόν ᾍδην καθελόντι.
Ὕπτιον ὁρῶσα, ἡ πάναγνός σε Λόγε, μητροπρεπῶς ἐθρήνει.
Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος;
Θάνατον θανάτῳ, σύ θανατοῖς, Θεέ μου, θείᾳ σου δυναστείᾳ.
Ἡ δάμαλις τόν μόσχον, ἐν ξύλῳ κραμασθέντα, ἠλάλαζεν ὁρῶσα.
Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πῶς τάφῳ νῦν καλύπτῃ;
Αἱ μυροφόροι Σῶτερ, τῷ τάφῳ προσελθοῦσαι, προσέφερόν σοι μύρα.
Ἀνάστηθι Οἰκτίρμον, ἡμᾶς ἐκ τῶν βαράθρων, ἐξανιστῶν τοῦ ᾍδου.
Ἀνάστα Ζωοδότα, ἡ σέ τεκοῦσα μήτηρ δακρυρροοῦσα λέγει.
Κλαίει καί θρηνεῖ σε, ἡ πάναγνός σου μήτηρ, Σωτήρ μου νεκρωθέντα.
Ἔρραναν τόν τάφον, αἱ μυροφόροι μύρα λίαν πρωΐ ἐλθοῦσαι. (τρίς)
Εἰρήνην Ἐκκλησία, λαῷ σου σωτηρίαν, δώρησαι σῇ Ἐγέρσει.

Παρακολουθήστε εδώ στο DoridaSOS τις Ιερές Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας.